WeekendWijnfeestenWaterfront

Op vrijdag vertrokken we 's middags opnieuw op weekend richting Kaapstad/Paarl.

Aangekomen in Paarl zette Stephanie ons af bij de shoppingmall van Paarl, dit was echter een kleine teleurstelling. De mode in Zuid-Afrika is namelijk niet echt wat we verwacht (en gehoopt) hadden.

's Avonds gingen we met vier rustig iets eten en drinken in het centrum van Paarl, we hadden opnieuw een gezellige avond en konden weer wat bijpraten over de schoolweek. We kropen daarna op tijd in ons bedje, zodat we terug wat uitgeslapen aan de 'naweek' konden beginnen.

Zaterdag waren het namelijk 'wijnfeesten'. Het was een aangenaam concept. Je kocht er (als soort van inkom) een wijnglas waarmee je dan verschillende wijnen kon proeven. Vervolgens kon je flessen wijn kopen tegen (opnieuw) democratische prijzen, om een voorbeeld te geven: Twee flessen wijn kostten 60R (Dit is zo ongeveer €4,6 voor twee flessen). Het gevolg was dan ook uiteraard dat er door iedereen veel wijn gedronken werd. Normaal was het de bedoeling dat je pendelde tussen de verschillende feesten (deze vonden namelijk plaats op verschillende locaties). Omdat de locaties nog al redelijk ver uit elkaar lagen, en blijkbaar onze eerste locatie de meeste gezellige bleek te zijn, besloten Stephanie en Tiaan voor ons om het op twee locaties te houden. Op de feesten waren telkens ook verschillende optredes van zangers, zangeressen en bandjes die de sfeer er in hielden, met o.a. Amy McDonald. Daarnaast werden er hooibalen gebruikt als stoelen, dit alles zorgde voor een gezellige country-sfeer!

Om de avond af te sluiten gingen we pizza eten in Paarl. Vervolgens lagen we terug op tijd in ons bedje zodat we het weekend ook wat kunnen gebruiken om wat bij te slapen.

Zondagochtend namen we de taxi naar ‘Waterfront’ in Kaapstad. Na eerst wat te shoppen, maakten we een korte wandeling en bezochten we wat toeristische plaatsen en shops. Tijdens dit wandelen stuitten we op een Belgisch restaurant ‘den Anker’. In volle verwachting namen we plaats op het terras en kozen we van de kaart vol ‘Belgische gerechten’. Het was een zeer gezellig plaatsje, met uitzicht op zee én de Tafelberg, maar het eten was toch niet echt een voltreffer. Het was zeker niet slecht, maar toch hebben we in België zelf al betere vol-au-vent met frietjes gegeten.

Na nog wat terrasjes, toeristenshops en straatoptredens namen we de taxi terug richting Paarl.

Daar zou Stephanie ons oppikken om terug naar Struisbaai te rijden na een nieuwe geslaagde na-week.

Deze na-week eindigde jammer genoeg in mineur… Toen we onderweg waren van Paarl naar Struisbaai moesten we in de bergpas ineens heel hard op onze rem gaan staan. Een vrouw stond op de weg te zwaaien met haar armen zodat we zouden stoppen. We konden net op tijd stoppen en zetten de auto aan de kant, toen zagen we een ‘bakkie’ op zijn kant liggen met enkele mensen aan de kant. Er was vlak voor ons een auto-accident gebeurd. We stapten allen uit en probeerden te helpen waar mogelijk. Het GSM-signaal was erg zwak waardoor er nog geen hulpdiensten verwittigd waren. Stephanie kon haar vriend verwittigen, die op zijn beurt alle hulpdiensten van de omgeving verwittigde. Ondertussen namen we handdoeken uit de auto en deelden deze uit aan de slachtoffers (8!) zodat ze zichzelf konden verwarmen. Toen we net aangekomen waren klom er nog een man (met de leeftijd van ongeveer 30 jaar) bloedend uit de auto. Twee kinderen en nog enkele volwassenen zaten reeds aan de kant voor zich uit te staren met bebloede hoofden. Marie en Charlotte probeerden wat met de kindjes te praten door ze vragen te stellen over hun leeftijd, woonplaats, familie,… Ik stond wat verder in de bocht met een handdoek te zwaaien om aankomend verkeer te doen vertragen. Zelf konden we nog net op tijd stoppen, maar door de bochten kon je het accident niet zien dus was er een groot gevaar voor een kettingbotsing. Ondertussen was er opgemerkt dat er nog twee inzittenden waren in de bakkie. Kaat probeerde met hen contact te leggen om hen bij bewustzijn te houden, dit lukte in eerste instantie ook. Maar toen de hulpdiensten (na meer dan een half uur) arriveerden, was het helaas te laat. Toen wij vertrokken bij het accident, was er reeds één man overleden. Maandag hoorden we dat er twee overleden slachtoffers waren (vermoedelijk ook de tweede man in de auto). We waren zondag allemaal enorm aangedaan door dit hele gebeuren. Duizenden vragen en frustraties zweefden (en zweven nog steeds) door ons hoofd. Vanochtend zijn we dan ook met Cecilia van Education Connection gaan praten en hebben we haar ons hele verhaal gedaan. Dit haalde opnieuw heel wat emoties naar boven, maar zorgt tegelijk voor een goed verwerkingsproces. We zijn blij dat we toch een beetje hebben kunnen helpen, maar anderzijds hoop ik toch dat we dit niet opnieuw moeten meemaken. Auto-ongelukken zijn in Zuid-Afrika namelijk een meer dan dagelijkse bezigheid (wat er mogelijks mede voor gezorgd heeft dat het zo lang duurde voor er hulp was…)